حال

               حال                                         ستاره ای  را مانده  افکنده  در خلاء

                                    و دم سرد بی کسی                                                                                                                                                                   

 و این تن بود که از تن نومید گشت …                                                                                                                                                                        

 که انگشتان جان فریب خورده ی خویش را

بر دیوارهای نهایی زندگی سایید.

و این چنین بود

که خود را به مرز دیوانگی نزدیک کردم.

طراحی  : پوریا محمدی ـ ۱۳۷۹